25/9/07












Σχεδόν πενήντα χρόνια

βάσανα και διωγμοί,

τώρα στη μαύρη αρρώστια

ανάξια πλερωμή.

Το δίκιο του αγώνα

πολλά σου στέρησε,

μα η ζωή λεχώνα

ελπίδες γέννησε.


Τίποτα δεν πάει χαμένο

στη χαμένη σου ζωή,

τ’ όνειρό σου ανασταίνω

και το κάθε σου "γιατί".


Ποτέ δε λες η μοίρα

πως σε αδίκησε,

μα μόνο η Ιστορία

αλλιώς σου μίλησε.

Σκυφτός στα καφενεία,

στους δρόμους σκεφτικός,

μα χθες μες στην πορεία

περνούσες γελαστός.

5 σχόλια:

Alkyoni είπε...

Τίποτα δεν πάει χαμένο.....

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Αχ... αγαπάω έναν τέτοιον...

aparadektos είπε...

alkyoni πάντα μου πήγαιναν οι άνθρωποι που διαχειρίζονταν τη ζωή τους με αισιοδοξία και με χαμόγελο.

aparadektos είπε...

synas, αν σε αγαπάει και αυτός τότε είστε πολύ τυχεροί. Μπράβο σας!

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Φίλος είναι, αλλά μ' αγαπάει κι αυτός.

Τόσοι μπήκαν, αλλά πόσοι βγήκαν;