Όχι άλλο κάρβουνο!

Υπάρχουν δύο πράγματα που δεν μπορώ να ανεχτώ στους ανθρώπους. Την μετριοφροσύνη και τον αυτοσαρκασμό. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο θλιβερό μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του, μια ψυχική αυτοχειρία.
Πιστεύω πως η μετριοφροσύνη είναι ένα ύπουλο κατασκεύασμα της κοινωνίας να μετριάσει τις ικανότητες των λίγων ανθρώπων, μπροστά στα ζηλόφθονα μάτια των πολλών.
Ποια κοινωνία έχει το δικαίωμα να επιβάλει στους φωτισμένους ανθρώπους να μην εξυμνούν φανερά της συγκριτικά ανώτερες δυνάμεις τους χαρακτηρίζοντάς τους ως αλαζόνες και επιδειξίες; Γιατί οι άνθρωποι να πρέπει εξ ανάγκης να είναι όλοι ίδιοι; Γιατί ο Καζαντζίδης να μην μπορούσε να πει ότι ήταν η καλύτερη λαϊκή φωνή που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα, ο Γκάλης ο καλύτερος αθλητής, ο Νανόπουλος ο πιο καταρτισμένος σύγχρονος έλληνας φυσικός κ.λ.π. Δεν είναι λυπηρό να σκεπάζονται όλοι από το πέπλο της μετριοφροσύνης και να κοκκινίζουν από ντροπή όταν τους αναγνωρίζουν την μεγαλοσύνη.
Μου φαίνεται πως φτάσαμε σε σημείο, η μετριοφροσύνη να θεωρείται μεγαλύτερο προτέρημα από την εξέλιξη.
Ξάδερφος της μετριοφροσύνης είναι και ο αυτοσαρκασμός. Όχι όταν γελάω με τον εαυτό μου σαν πάθω κάτι, αλλά το ότι θεωρείται ως μέγιστο προτέρημα κάποιος να αυτογελοιοποιείται μπροστά στους άλλους, θεωρώ πως είναι η εύκολη οδός για να κερδίσει την συμπάθειά τους και η πιο θλιβερή ταυτόχρονα.
Ο χοντρός που κοροϊδεύει τα κιλά του, ο φαλακρός που κάνει αστεία με τα χαμένα του μαλλιά, ο αλλήθωρος με τα μάτια του, δεν λέω είναι γενναίο και ευχάριστο αλλά όταν γίνεται σποραδικά και με μέτρο.
Υπάρχουν άνθρωποι που μονίμως αυτοσαρκάζονται, αφενός γιατί θεωρούν πως ο αυτοσαρκασμός είναι η ύψιστη απόδειξη ότι κάποιος διαθέτει χιούμορ και αφετέρου διότι οι άλλοι πάντα συμπαθούν τον καημένο που βρίσκει το θάρρος να μιλάει και να γελάει όλη την ώρα με την στραβή του τη μύτη.
Μπορεί να κάνω πέρα για πέρα λάθος, αλλά θεωρώ πως όταν μια κοινωνία διδάσκει και αποθεώνει την μετριοφροσύνη και τον αυτοσαρκασμό εις βάρος της εξέλιξης και την υπερηφάνειας του ανθρώπου, γίνεται όλο και περισσότερο μια κοινωνία ηττοπαθείς, δειλή και κοντόφθαλμη.

Unkle - Burn my shadow

Επιτέλους, έμαθα πως να ανεβάζω τραγούδια!!! Και να βάζω χρώματα! Τώρα θα δείτε!!!

Καλύτερα μιας ώρας…

Σταματάς κάποιες στιγμές της ημέρας και σκέφτεσαι. Που ήσουν τέτοια μέρα πέρυσι, τι έκανες την ίδια μέρα πριν από έξι μήνες, τι σε απασχολούσε πριν τρεις μήνες, τι έκανες προχθές το απόγευμα. Και χάνεσαι στο κενό της μνήμης σου, όχι γιατί δεν σε βοηθάει αλλά γιατί εσύ δεν τη βοηθάς να θυμηθεί. Και δεν τη βοηθάς αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι μέρες και οι ώρες ντύνονται με τα ίδια μουντά ρούχα της καθημερινότητας και μοιάζουν ολόιδιες σαν δίδυμες αδερφές.
Ξυπνάς ένα πρωί από τον ύπνο και την βαρεμάρα σου και βάζεις ένα στόχο. Δουλειά, σχέση, προσωπική ζωή, οτιδήποτε θα αλλάξει προς το ευτυχέστερο τη ζωή σου. Παίρνεις μολύβι και χαρτί και χαράσσεις την στρατηγική σου. Υπόσχεσαι, ορκίζεσαι, τάζεις, τα κάνεις όλα να φαίνονται λογικά και πραγματοποιήσιμα. Μα πριν περάσουν πέντε δέκα μέρες η στρατηγική σου βάλλεται πανταχόθεν και ο στόχος φαίνεται τώρα πια παράλογος και απραγματοποίητος.
Γι’ αυτό λοιπόν, αποφάσισα τα εξής.
Τέρμα τα μεγαλόπνοα σχέδια και τα υψηλά οράματα. Θα κάνω κάθε μέρα ξεχωριστή. Δεν θα αφήσω ούτε στιγμή να πάει χαμένη.
Δεν θα κάνω αποταμίευση για να αγοράσω σπίτι. Θα νοικιάσω ότι καλύτερο βρω και ας μην αγοράσω ποτέ.
Δεν θα τρώω το άγχος και τις ώρες μου με το αφεντικό στο κεφάλι μου να είναι μονίμως ανικανοποίητος και εγώ να περιμένω μπας και πάρω καμιά αύξηση. Θα κάνω δικιά μου δουλειά. Και θα είναι δικό μου το άγχος και δικές μου οι ώρες.
Δεν θα ξαναβαρεθώ να κάνω κάτι, δεν θα το ματαιώσω επειδή είμαι κουρασμένος, δεν θα αφήσω κανένα και τίποτα να μου καθορίσει τη ζωή.
Ζήτω οι Δευτέρες, οι Τετάρτες, τα Σάββατα, όλες οι μέρες, όλου του χρόνου που έχουν οι κάθε μια εικοσιτέσσερις ολόκληρες ώρες άδειες σαν τα παλιά πηγάδια που περιμένουν να τις γεμίσεις με το νερό τις ευτυχίας για να έχεις να πίνεις συνέχεια.
Κάτω τα προγράμματα, τα σχέδια, οι υποσχέσεις, οι θυσίες, τα μυρμήγκια, που σου βάζουν παρωπίδες για να χάνεις το τώρα και να ελπίζεις στο αύριο.