Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός...

... σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει.

Ποτέ δεν έδινα αξία στο χρόνο. Θεωρώ πως ταιριάζει στους φυγόπονους, στους μοιρολάτρες και στους δειλούς. Σ' αυτούς που αντί να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους περιμένουν την λύση έτοιμη. Αντί να δουν το πρόβλημά τους κατάματα και να το αντιμετωπίσουν με τις δυνάμεις τους, κοντοστέκονται και παρακαλάνε να τους βγάλει κάποιος από το αδιέξοδο. Δεν είμαι ούτε τόσο θαρραλέος, ούτε τόσο αγωνιστής. Θέλω όμως τη ζωή μου να την καθορίζουν τα ζωντανά γεγονότα και όχι ο άψυχος χρόνος. Δεν θέλω να περιμένω το χρόνο. Θέλω ο χρόνος να περιμένει εμένα.

Ταξί! Ταξί! Για εδώ πιο κάτω!

Ξεκινάς με πολλή όρεξη. Νομίζεις ότι έχεις μάθει ότι έχεις πάθει, ότι οι εμπειρίες σου σε οδηγούν σαν GPS, οπότε αποκλείεται να χαθείς και πέφτεις με τα μούτρα! Οι μέρες και κυρίως οι νύχτες περνάνε όμορφα, αφήνεις κολλητούς (μέγα λάθος) και προσωπικό χρόνο (μεγαλύτερο) και πριν συνέλθεις έχεις γίνει το καθημερινό συσσίτιο της τελειόφοιτης του ΙΕΚ ΞΥΝΗ (Ξανθιά Ύπαρξη Νεαρής Ηλικίας), γύρω στα 28 δηλ. γιατί δεν ήταν και πολύ μελετηρή.

Κάθε βράδυ ξεκινάς την μίνι μετακόμιση, όπου είναι πιο εύκολο να προβλέψεις στο στοίχημα το Όλενσουντ-Βαλερένγκα (Ά Νορβηγίας), παρά τι ρούχα, παπούτσια,σημειώσεις,κ.λ.π. θα χρειαστείς για την επόμενη μέρα. Οπότε πετάς την ιδέα οι πολλές μίνι μετακομίσεις να γίνουν μια και καλή, να ξεμπερδεύεις και με τη γειτόνισσα από τον τρίτο να ρωτάει συνέχεια αν θα ξανάρθεις.

Η απάντηση;

"Και εγώ το θέλω, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα πρώτα να γνώριζες τους δικούς μου; Μην το μάθουν απότομα και τους κακοφανεί!"
Σοφή σκέψη μιας και μετά από τριών ολόκληρων μηνών σχέση, τι άλλο μας έμεινε; Να τη ζητήσω, στο εξάμηνο να γίνει ο γάμος και στο χρόνο το πρώτο μας offspring!

Τελικά η γειτόνισσα δεν θα με χάσει!

Έχω την εντύπωση πως οι περισσότερες γυναίκες (δεν λέω όλες για να μη φάω κανένα blog στο κεφάλι και μερικά είναι πολύ βαριά με 15 φωτογραφίες, 42 τραγούδια και καμιά 300αριά post σε κάθε comment - πως τα μιλάω τα μπλογκικά!) οι περισσότερες λοιπόν μοίαζουν να έχουν ένα ταξίμετρο σχέσεων. Όσο μεγαλύτερη η διαδρομή, τόσα περισσότερα σε βάζουν να πληρώσεις!
Εκεί κάπου στα 28 με 30 δε, που τελειώνει η διαδρομή πρέπει να τις πληρώσεις με γάμο!

Κλασικά, τα ονόματα και χαρακτήρες είναι εντελώς συμπτωματικά! Αλήθεια λέω!

Εικόνες και αρώματα

Ανέκαθεν τα πρόσωπα και οι μυρωδιές οδηγούσαν μια ferrari στο μυαλό μου, ενώ τα ονόματα και οι αριθμοί έρχονταν με πατίνι.
Χτυπάει το κινητό μερικές φορές, βγαίνει η αναγνώριση και μέχρι να συνδιάσω όνομα και φάτσα βγαίνει ο τηλεφωνητής. Τι έχω πάθει και είμαι μόλις 32;
Ή τα δεδομένα είναι πολλά ή ο σκληρός είναι μικρός!
Τι κόλπα μου κάνει ο εγκέφαλος, όμως, που θυμάμαι ακριβώς τι νούμερο αγκίστρι, τι νούμερο πετονιά, με τι δόλωμα και τι ώρα έποιασα εκείνο το λαβράκι τον περασμένο Μάιο; Ερασιτέχνης ψαράς, γαρ!
Άσε το άλλο!Μπαίνω σε διάφορα blogs, διαβάζω κάτι, κάνω post την μπούρδα μου και φεύγω. Όταν την άλλη μέρα σκέφτομαι τι να απάντησε ο χριστιανός-ή δεν θυμάμαι το blog για να το δω, λες και θα με πάρει τηλέφωνο να μου πει "γειά σου, ο aparadektos; Πολύ ωραίο το post σας, ευχαριστούμε και να μας ξανάρθετε!"
Τι να κάνω;

IQ test

Το απόγευμα σερφάροντας βρήκα ένα τεστ της mensa και μπήκα στον πειρασμό να μετρήσω την ιπποδύναμη του εγκεφάλου μου μπας και είμαι καμοιά ιδιοφυϊα και δεν το πήρα χαμπάρι και τζάμπα δουλεύω κάθε μέρα. Δεν τα πήγα και άσχημα (τι θα έλεγα!), αναρωτήθηκα όμως ποιά είναι η ανάγκη να κάνουν οι άνθρωποι crash test εξυπνάδας; Τι ωφελεί να ξέρεις πόσο έξυπνος είσαι αφού η ευτυχία που είναι και ο τελικός στόχος δεν είναι προνόμιο των έξυπνων ανθρώπων.

Κρίση Ταυτότητας

Διαβάζω κατά καιρούς διάφορα blogs κυρίως για να περάσω την ώρα μου, αλλά και να κατανοήσω την χρησιμότητα και την φιλοσοφία του κάθε blog. Το πρώτο είναι καθαρά υποκειμενικό και λόγος δεν μου πέφτει. Το δεύτερο, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι μοιάζει με το λεύκωμα που κάναμε μικροί στο σχολείο, όταν σε ένα τετράδιο χωρίζαμε τις σελίδες σε ερωτήματα στα οποία θυμάμαι ήταν και υποχρεωτική η απάντηση από τους συμμαθητές. Ερωτήματα, απλά και ευκολοαπάντητα, όπως ποιό ποτό σ'αρέσει (τρομάρα μας!), τι μουσική ακούς κ.λ.π.. Τα blogs έχουν παρόμοια φιλοσοφία αλλά λόγω του πλήθους τους τείνουν να εξειδικευτούν τόσο, ώστε όταν ο bloger αναρτήσει π.χ. ένα ποίημα του Καβάφη (και πολύ καλά θα κάνει) όλο το περιεχόμενο του blog θα στριφογυρίζει γύρω από το ποίημα με αποτέλεσμα την βαρεμάρα.