Σχεδόν πενήντα χρόνια

βάσανα και διωγμοί,

τώρα στη μαύρη αρρώστια

ανάξια πλερωμή.

Το δίκιο του αγώνα

πολλά σου στέρησε,

μα η ζωή λεχώνα

ελπίδες γέννησε.

Τίποτα δεν πάει χαμένο

στη χαμένη σου ζωή,

τ’ όνειρό σου ανασταίνω

και το κάθε σου "γιατί".

Ποτέ δε λες η μοίρα

πως σε αδίκησε,

μα μόνο η Ιστορία

αλλιώς σου μίλησε.

Σκυφτός στα καφενεία,

στους δρόμους σκεφτικός,

μα χθες μες στην πορεία

περνούσες γελαστός.