Είμαι ζωντανός!

Περίπου 1 μήνα μετά από το τελευταίο δείγμα ζωής, ξανανεβαίνω στην ταράτσα, πολύ χαρούμενος που είμαι πάλι μαζί σας. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας για το που βρίσκομαι και αν ζω, για τα αναπάντητα χτυπήματα στην πόρτα και τα σημειώματα που βρήκα και συγγνώμη για την αργοπορία.
Οι διακοπές στην πατρίδα του Τσελεμεντέ είχαν άρωμα καπαροσαλάτας, γεύση ρεβιθάδας και νοστιμιά τσαπέλου.
Είχαν την εκπληκτική θέα από το κάστρο, την μοναδική -δυστυχώς- όμορφη παραλία στο Βαθύ, την πανέμορφη Απολλωνία, τις 369 εκκλησίες! τους αναμένους φλάρους σε όλα σχεδόν τα σπίτια, κ.α. πολλά που σας συνιστώ να γνωρίσετε. Α! Χαιρετίσματα στον κ. Δεπάστα στη Χερρόνησο, που στο εργαστήριο πήλινων "Η Δύσκολη" κατασκευάζει με τα χέρια του εδώ και 50 και πλέον χρόνια απίθανα πράγματα.
Το έκανα λίγο "Μένουμε Ελλάδα" αλλά πραγματικά μου άρεσε πολύ το νησί. Το κακό είναι ότι η επιστροφή στην καθημέρινότητα μου με ξεβόλεψε αρκετά. Δικαιολογία για την απουσία μου στα των bloggers είναι ότι μου πέσαν πολλά μαζί θέματα δουλειάς και έτσι έχασα λίγο τη μπάλα. Σιγά σιγά, όμως, ξαναβρίσκω ρυθμό. Χοπ! χοπ!

Επηρεασμένος από την εθνική τραγωδία, όπως όλοι, φαντάστηκα πως αν το δάσος είχε στόμα και μπορούσε να μιλήσει, το πιο πιθανό είναι να έλεγε κάτι που διάβασα σε ένα πλακάτ κρεμασμένο από το λαιμό ενός διαδηλωτή : "Σώστε τουλάχιστον ένα δέντρο... για να κρεμαστούν όσοι φταίνε..."