Ότι πιο όμορφο θυμάμαι από παιδί...

Έξω από το παράθυρό μου βρίσκεται ένα γέρικο έλατο. Το θυμάμαι από τότε που ήταν γερό και δυνατό και που με τη σκιά του και την όμορφη κορμοστασιά του στόλιζε όλη την αυλή. Το έλατο αυτό έριξε τους καρπούς του στο έδαφος, απ’ όπου βγήκαν άλλα δυο έλατα τα οποία προστάτευε από το κρύο και το χιόνι μέχρις ότου μπορέσουν και αυτά από μόνα τους να σταθούν στις ρίζες τους, να μεγαλώσουν και να κάνουν την δικιά τους ελατοοικογένεια.
Το μεγάλο έλατο με τα χρόνια άρχισε να γερνάει. Τα κλαδιά του να γίνονται αδύναμα, το φύλλωμά του να αραιώνει και ο κορμός του να καμπουριάζει. Δεν το πείραζε όμως, έτσι είναι ο νόμος της φύσης. Το μόνο που το ένοιαζε ήταν να βλέπει τα παιδιά και τα εγγόνια έλατα υγιή και ευτυχισμένα. Τα εγγόνια που τα αγαπούσε δυο φορές σαν τα παιδιά του. Που τα μεγάλωσε με τρυφερότητα, που τα έσφιγγε στην αγκαλιά του όταν κρύωναν, που τα νανούριζε όταν δεν κοιμόντουσαν, που τα τάιζε όταν πεινούσαν.
Μου άρεσε να κοιτάζω το γέρικο έλατο γιατί μου θύμιζε την παιδική μου ηλικία.
Γιατί σε κάθε εικόνα, σε κάθε μυρωδιά εκείνων των χρόνων, το έλατο αυτό ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου. Ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου.
Πολύ αγαπημένο και πολύ όμορφο.
Την Παρασκευή το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι. Ήταν η φωνή της μητέρας μου. Τρεμάμενη και λυπημένη. Άνοιξε το παράθυρο και το έλατο δεν στέκονταν πλέον όρθιο.
Είχε πεθάνει.
Την Παρασκευή το βράδυ οι έγχρωμες και χαρούμενες εικόνες της παιδικής μου ηλικίας έγιναν ξαφνικά ασπρόμαυρες και θλιμμένες. Ένα παράξενο πράγμα! Τα πράγματα που αναπολείς με χαρά και ευτυχία, ξαφνικά τα ίδια πράγματα να τα σκέφτεσαι και να γεμίζουν τα μάτια σου με δάκρια θλίψης και νοσταλγίας.
Την Παρασκευή το βράδυ πέθανε η αγαπημένη μου γιαγιά. Αυτή που με μεγάλωσε σαν παιδί της.
Που μου έκανε όλα τα χατίρια. Που τα καλοκαίρια στο χωριό κοντά της δεν θα τα άλλαζα με κανένα μέρος στον κόσμο και θα έδινα τα πάντα να τα ξαναζούσα.
Η γιαγιά μου ήταν ο πιο ανοιχτόκαρδος, αισιόδοξος και υπομονετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ήταν ένας άγιος και έτσι θα τη θυμάμαι πάντα.


Σ’ αγαπώ πολύ…