Θα τα πούμε...

Αυτό το "θα τα πούμε" στην ουσία του είναι από τις πιο μελαγχολικές φράσεις της ζωής μας. Μιας ζωής που σε καταπίνει στους ρυθμούς της καθημερινά, σε παίρνει το πρωί από το κρεβάτι, σε στροβιλίζει, σε υπνοτίζει, σου παίρνει τις ώρες και τις στιγμές και σε ξαναρίχνει στο κρεβάτι για να σε ξαναπάρει την επόμενη μέρα. Ένας καφές, ένα τσιγάρο, ένας φίλος, μια ώρα με τον σύντροφό σου μοίαζουν με πυγολαμπίδες στο σκοτάδι, που ευτύχώς υπάρχουν και αυτές και σου ξαναγεμίζουν τις μπαταρίες.
Και εκεί που είσαι απορροφημένος και τρέχεις να τα προλάβεις όλα, ξάφνου συναντάς ένα γνωστό σου, κοντοστέκεσαι, τον χαιρετάς και κλείνεις την ολιγόλεπτη κουβέντα με ένα ξερό, ανούσιο "θα τα πούμε, να κανονίσουμε να βρεθούμε κάποια στιγμή".
Την αμέσως επόμενη στιγμή ξέρεις πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί παρά μόνο τυχαία και πως τελικά αν αυτό το ''θα τα πούμε'' είχε μορφή θα ήταν σαν αυτά τα δώρα γάμου που τα σιχαίνεσαι, δεν μπορείς να τα αλλάξεις, τα δίνεις σε κάποιον άλλον που παντρεύεται και αυτός με τη σειρά του κάπου αλλόυ και πάει λέγοντας, έτσι για να βγούνε όλοι από την υποχρέωση.


Μπορεί να φταίει το ότι βρέχει και μου χάλασε τη διάθεση. Μπορεί να με έποιασαν τα υπαρξιακά μου. Συγχωράτε με!
Χρόνια πολλά σε όλους!
Χωρίς "θα τα πούμε"! Όχι άλλα "θα τα πούμε"! Τέρμα! Φτάνει πια!.....