Όχι άλλο κάρβουνο!
Υπάρχουν δύο πράγματα που δεν μπορώ να ανεχτώ στους ανθρώπους. Την μετριοφροσύνη και τον αυτοσαρκασμό. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο θλιβερό μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του, μια ψυχική αυτοχειρία.
Πιστεύω πως η μετριοφροσύνη είναι ένα ύπουλο κατασκεύασμα της κοινωνίας να μετριάσει τις ικανότητες των λίγων ανθρώπων, μπροστά στα ζηλόφθονα μάτια των πολλών.
Ποια κοινωνία έχει το δικαίωμα να επιβάλει στους φωτισμένους ανθρώπους να μην εξυμνούν φανερά της συγκριτικά ανώτερες δυνάμεις τους χαρακτηρίζοντάς τους ως αλαζόνες και επιδειξίες; Γιατί οι άνθρωποι να πρέπει εξ ανάγκης να είναι όλοι ίδιοι; Γιατί ο Καζαντζίδης να μην μπορούσε να πει ότι ήταν η καλύτερη λαϊκή φωνή που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα, ο Γκάλης ο καλύτερος αθλητής, ο Νανόπουλος ο πιο καταρτισμένος σύγχρονος έλληνας φυσικός κ.λ.π. Δεν είναι λυπηρό να σκεπάζονται όλοι από το πέπλο της μετριοφροσύνης και να κοκκινίζουν από ντροπή όταν τους αναγνωρίζουν την μεγαλοσύνη.
Μου φαίνεται πως φτάσαμε σε σημείο, η μετριοφροσύνη να θεωρείται μεγαλύτερο προτέρημα από την εξέλιξη.
Ξάδερφος της μετριοφροσύνης είναι και ο αυτοσαρκασμός. Όχι όταν γελάω με τον εαυτό μου σαν πάθω κάτι, αλλά το ότι θεωρείται ως μέγιστο προτέρημα κάποιος να αυτογελοιοποιείται μπροστά στους άλλους, θεωρώ πως είναι η εύκολη οδός για να κερδίσει την συμπάθειά τους και η πιο θλιβερή ταυτόχρονα.
Ο χοντρός που κοροϊδεύει τα κιλά του, ο φαλακρός που κάνει αστεία με τα χαμένα του μαλλιά, ο αλλήθωρος με τα μάτια του, δεν λέω είναι γενναίο και ευχάριστο αλλά όταν γίνεται σποραδικά και με μέτρο.
Υπάρχουν άνθρωποι που μονίμως αυτοσαρκάζονται, αφενός γιατί θεωρούν πως ο αυτοσαρκασμός είναι η ύψιστη απόδειξη ότι κάποιος διαθέτει χιούμορ και αφετέρου διότι οι άλλοι πάντα συμπαθούν τον καημένο που βρίσκει το θάρρος να μιλάει και να γελάει όλη την ώρα με την στραβή του τη μύτη.
Μπορεί να κάνω πέρα για πέρα λάθος, αλλά θεωρώ πως όταν μια κοινωνία διδάσκει και αποθεώνει την μετριοφροσύνη και τον αυτοσαρκασμό εις βάρος της εξέλιξης και την υπερηφάνειας του ανθρώπου, γίνεται όλο και περισσότερο μια κοινωνία ηττοπαθείς, δειλή και κοντόφθαλμη.
20 σχόλια:
Όλα σωστά και όλα σχετικά. Το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας μας γι αυτά.
Να διευκρινίσω δύο πραγματάκια, αν μου επιτρέπεις...
Είναι νομίζω χρήσιμο να διακρίνουμε τον αυτοσαρκασμό (παραδοχή ότι δεν είμαστε αψεγάδιαστοι και ότι έχουμε γνώση των ελαττωμάτων μας) από τη γελοιοποίηση. Υπάρχει μια λεπτή, διαχωριστική γραμμή, η οποία όπως σωστά αναφέρεις ('σποραδικά και με μέτρο') όταν ξεπεραστεί -όταν δηλαδή αγγίζουμε το γελοίο- μόνο θετικά αποτελέσματα δε μπορεί να φέρει.
Σχετικά με τη μετριοφροσύνη, θεωρώ πως είναι πολύτιμη, με την έννοια ότι αυτός που πραγματικά ξεχωρίζει δεν έχει ανάγκη να το πει, διότι οι πράξεις του μιλούν καλύτερα από τα λόγια. Σαφώς όμως, η εξίσωση όλων είναι τακτική μηδενισμού. Τότε δεν πρόκειται για μετριοφροσύνη, αλλά για ισοπέδωση. Και συμφωνώ απόλυτα πως η ισοπέδωση δε συμβάλλει στην εξέλιξη, αντίθετα αποτελεί τροχοπέδη η οποία μας στερεί ένα καλύτερο μέλλον.
Την καλησπέρα μου!
Είναι θέμα μιας κοινωνίας γεμάτης συμπλέγματα. Αρνείται να παραδεχτεί την ανωτερότητα κάποιου, γιατί παραδέχεται την ήττα της.
Είναι πολύ σημαντικό το να μάθεις να χάνεις. Γιατί τότε ξέρεις ν' αγωνίζεσαι.
Η κοινωνία μας αντί να αγωνιστεί, ισοπεδώνει τα πάντα, πιστεύοντας ότι έτσι θα παραμείνει στο «παιχνίδι».
διαφωνω καθετα..ειμαι ενας ανθρωπος που γελα με τον εαυτο του..γελαω με μενα και τα οσα κανω..οταν πρεπει..αυτοσαρκαζομαι συχνα και το γουσταρω..και το γουσταρουν και οι αλλοι...ειμαι εντελως ακομπλεξαριστη και μ αρεσει..
Με βρίσκεις 100% σύμφωνο με όσα λες. Όμως, όταν βρεις το κουράγιο να πεις δημόσια "ναι σε αυτό είμαι καλός" ο άλλος κατευθείαν το παίρνει προσωπικά, σαν να τον μειώνεις. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι "δηλαδή εγώ δεν είμαι;". Και επειδή η απάντηση είναι όχι, αρχίζει τον πόλεμο για να αποδείξει ή ότι δεν είσαι και τόσο καλός όσο λες ή να βρει που είσαι κακός.
Και θέλει πολύ γερό στομάχι για να το αντέξεις αυτό...
Μου αρέσει να βλέπω την αλαζονεία της επιτυχίας στο πρόσωπο ορισμένων ανθρώπων. Όταν δικαιολογημένα την έχουν. Όταν την έχουν άνευ λόγου και αιτίας, τότε είναι ψωνάρες. Κι αυτό είναι χειρότερο από τη μετριοφροσύνη.
#kitsosmitsos, ο καθένας μας επιλέγει την στάση ζωής που επιθυμεί. Και δυστυχώς η επιλογή γίνεται τις περισσότερες φορές με βάση το τι επιτάσσει η κοινωνία και όχι τι χαρακτηρίζει το εγώ μας.
#tulipa nera, sυμφωνώ με το διαχωρισμό. Πιστεύω πως έχει μεγαλείο ψυχής όποιος αναγνωρίζει τα ελαττώματά του, αλλά και μεγαλείο υποκρισίας όποιος τα εξυμνεί τεχνηέντως για να γίνει συμπαθείς και δήθεν άνετος. Χιούμορ διαθέτει κάποιος και χωρίς να γελοιοποιεί ούτε τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό του.
Η μετριοφροσύνη είναι πολύτιμη μόνο για τους ζηλόφθονες και τους ταπεινούς. Μου μοιάζει μια μορφή λογοκρισίας, όπου ο καλός συμπεριφέρεται σαν μέτριος και ο μέτριος σαν ο καλύτερος. Ο καλός δεν μιλάει λόγω μετριοφροσύνης, ενώ ο μέτριος των υποβαθμίζει ελεύθερα.
#b.b.chris σε ένα «παιχνίδι» που όταν χάνει το θεωρεί στημένο και τον νικητή τυχερό ή διαπλεκόμενο.
#maduluv, και πολύ καλά κάνεις! Αλλά αυτό το "όταν πρέπει" που λές, όταν κάποιοι το έχουν κάνει επάγγελμα και στάση ζωής, τότε λέω ότι είναι πολύ θλιβερό.
#aggelos-x-aggelos, η κοινωνία μας δεν είναι ξενοφοβική, είναι «αριστοφοβική». Δεν φοβάται το άγνωστο και το ξένο τόσο, όσο το τέλειο, το ύψιστο, το άριστο. Καταφέρνει κάποιος να ξεχωρίσει και πριν προλάβει να χαρεί την επιτυχία του, πέφτουν όλοι πάνω του να τον φάνε. Τον ακούς να μιλάει και ντρέπεται να πει ότι τα κατάφερε. Ντρέπεται να πει ότι η επιτυχία του εκτός από την δουλειά του και την επιμονή του οφείλεται στο ότι είναι και ο πιο ικανός απ’ όλους όσους προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Μου φαίνεται τρομερά άδικο και υποκριτικό.
#3 pad, συμφωνώ. Όχι όμως στο ποιό είναι χειρότερο.
Ο αλαζόνας δεν μπορεί, συμπεριφέρεται σαν να μπορεί, αλλά έχει στόχο να τα καταφέρει.
Ο μετριόφρων μπορεί, συμπεριφέρεται σαν να μην μπορεί, αλλά δεν έχει στόχο.
Όλο αυτό που λέμε και οι δυο μας, λέγεται απλά επαρχιωτισμός
Νομίζω, πως δεν είναι ωραίο να μιλά κάποιος για τον εαυτό του χωρίς λόγο και αιτία. Θετικά ή αρνητικά. Αν υπάρχει λόγος, ας είναι απλά ειλικρινής.
άλλο η μετριφροσύνη κι άλλο η ταπεινοφροσύνη.
άλλο η ειρωνεία κι άλλο ο αυτοσαρκασμός...
aggelos-x-aggelos, ακριβώς.
synas, συμφωνώ. Και να τον δεχόμαστε όχι μόνο όταν είναι ειλικρινής με τα ελαττώματα, αλλά και με τα προτερήματά του.
Θερμεσίλαε, το ξέρω πως είναι άλλο. Αυτό που δεν ξέρω είναι πότε η κοινωνία θα σταματήσει να τα θεωρεί κάποιες φορές ως σημαντικά και απαραίτητα.
εξαρτάται και από τις παρέες τους!
πως έχουν μάθει.. πως τους έχει μεγαλώσει η οικογένεια τους και αν κάποιος στον κοινωνικό τους περίγυρο, τους έχει κάνει έστω και για μια στιγμή να νιώσουν καλά με αυτό που είναι..
..
kat, με μπέρδεψες λίγο...
αυτοσαρκασμέ, καλό! Τώρα βρήκα μπελά σκέφτηκα. Υπάρχει ολόκληρο blog γι'αυτό που κατηγορώ!
o autosarkasmos arketes fores einai eidos...amynas!!!!
καλέ.. γιατί;
εδώ είμαι για να σε ξεμπερδέψω..
λοιπόν..
sonia, καλώς ήρθες, συμφωνώ κάπως...
kat, άργησες! Ξεμπερδεύτηκα μόνος μου! Μού πήρε κάμποσο καιρό όμως! Ευχαριστώ πάντως!
Δημοσίευση σχολίου