Καλύτερα μιας ώρας…

Σταματάς κάποιες στιγμές της ημέρας και σκέφτεσαι. Που ήσουν τέτοια μέρα πέρυσι, τι έκανες την ίδια μέρα πριν από έξι μήνες, τι σε απασχολούσε πριν τρεις μήνες, τι έκανες προχθές το απόγευμα. Και χάνεσαι στο κενό της μνήμης σου, όχι γιατί δεν σε βοηθάει αλλά γιατί εσύ δεν τη βοηθάς να θυμηθεί. Και δεν τη βοηθάς αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι μέρες και οι ώρες ντύνονται με τα ίδια μουντά ρούχα της καθημερινότητας και μοιάζουν ολόιδιες σαν δίδυμες αδερφές.
Ξυπνάς ένα πρωί από τον ύπνο και την βαρεμάρα σου και βάζεις ένα στόχο. Δουλειά, σχέση, προσωπική ζωή, οτιδήποτε θα αλλάξει προς το ευτυχέστερο τη ζωή σου. Παίρνεις μολύβι και χαρτί και χαράσσεις την στρατηγική σου. Υπόσχεσαι, ορκίζεσαι, τάζεις, τα κάνεις όλα να φαίνονται λογικά και πραγματοποιήσιμα. Μα πριν περάσουν πέντε δέκα μέρες η στρατηγική σου βάλλεται πανταχόθεν και ο στόχος φαίνεται τώρα πια παράλογος και απραγματοποίητος.
Γι’ αυτό λοιπόν, αποφάσισα τα εξής.
Τέρμα τα μεγαλόπνοα σχέδια και τα υψηλά οράματα. Θα κάνω κάθε μέρα ξεχωριστή. Δεν θα αφήσω ούτε στιγμή να πάει χαμένη.
Δεν θα κάνω αποταμίευση για να αγοράσω σπίτι. Θα νοικιάσω ότι καλύτερο βρω και ας μην αγοράσω ποτέ.
Δεν θα τρώω το άγχος και τις ώρες μου με το αφεντικό στο κεφάλι μου να είναι μονίμως ανικανοποίητος και εγώ να περιμένω μπας και πάρω καμιά αύξηση. Θα κάνω δικιά μου δουλειά. Και θα είναι δικό μου το άγχος και δικές μου οι ώρες.
Δεν θα ξαναβαρεθώ να κάνω κάτι, δεν θα το ματαιώσω επειδή είμαι κουρασμένος, δεν θα αφήσω κανένα και τίποτα να μου καθορίσει τη ζωή.
Ζήτω οι Δευτέρες, οι Τετάρτες, τα Σάββατα, όλες οι μέρες, όλου του χρόνου που έχουν οι κάθε μια εικοσιτέσσερις ολόκληρες ώρες άδειες σαν τα παλιά πηγάδια που περιμένουν να τις γεμίσεις με το νερό τις ευτυχίας για να έχεις να πίνεις συνέχεια.
Κάτω τα προγράμματα, τα σχέδια, οι υποσχέσεις, οι θυσίες, τα μυρμήγκια, που σου βάζουν παρωπίδες για να χάνεις το τώρα και να ελπίζεις στο αύριο.