Γαστροϊσοφαγική παλινδρόμηση, ομφαλοπλακουντιακό μόσχευμα, κολικοί ... ένας καινούριος άγνωστος κόσμος και στο βάθος ένα πανέμορφο παιδικό χαμόγελο που σου αναθεωρεί το νόημα της ζωής.
Τόσα καινούρια πράγματα τις τελευταίες 21 ημέρες, σαν μια ολόκληρη ζωή! Μα είναι μια ολόκληρη ζωή. Μια καινούρια ζωούλα που ενώθηκε μαζί μου και θα την προσέχω περισσότερο από την δική μου.
Καλά Χριστούγεννα !
Holy king cause my skin to crawl
Away from every evil thing
In a cotton mouth in a cotton mouth
Quick across the water bring
Your hand speak of a broken door handle
Of thoughts and deeds a little bird sings
A little bird sings
Star rise on the face of the water
Quiet comes on the wing of a lark
Call out in an old time holler
Call out if you're afraid of your dark
I will you no grief no to see you fall
Once had a mind to I'm done with that
I mean you no harm at all
What stands between us
Runs right through my head
It's water still under the bridge
We come together in a horsehead union
Hang my tobacco hands from a beam
Silver handled and chest of drawers
Out of the longhouse I took what's yours
I took what's yours
I will you no grief no to see you fall
Once had a mind to I'm done with that
I mean you no harm at all
I will you no grief no to see you fall
Once had a mind to I'm done with that
I'm done with that
I mean you no harm at all
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω,πώς να σου το πω;
Έλεγα περνούν τα χρόνια,θα συμμορφωθώ.
Μα είναι δώρο άδωρο ν'αλλάξεις χαρακτήρα.
Τζάμπα κρατάς λογαριασμό.
Τζάμπα σωστός με το στανιό.
Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου.
Μέσα σ'αυτό το σπίτι,πριγκηπέσσα μου.
Το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας.
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας.
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ.
Λάθη, στραβά και πάθη μ' έβγαλαν σωστό.
Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά.
Πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου.
Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου.
Μέσα σ'αυτό το σπίτι,πριγκηπέσσα μου.
Το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας.
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας.
Όχι ότι δεν χρειαζόμουνα ξεκούραση, αλλά όταν ξέρεις ότι μετά δεν σε περιμένει η δουλειά, σε ποιάνει ένα άγχος και σου χαλάει και τις διακοπές. Πάντως τα αποθέματα εξαντλούνται και πρέπει να κάνω κάτι. Και μάλλον από Σεπτέμβριο θα ξαναξεκινήσω με καινούριο αφεντικό και καινούριες φασαρίες.
Αυτό που ήθελα κυρίως να πω, είναι ότι σε όλη μου τη ζωή, τα βιβλία που έχω διαβάσει τα έχω διαβάσει το καλοκαίρι. Τότε με ποιάνει μια απίστευτη βιβλιοφαγία και τα κατεβάζω πέντε - πέντε.
Ήμουν πολύ τυχερός, λοιπόν, που στα χέρια μου έπεσε ένα από τα πιο καταπληκτικά βιβλία που διάβασα ποτέ και που το συνιστώ -εννοείται!-ανεπιφύλακτα. Αυτό που πραγματικά με έκανε να το ρουφήξω ήταν η καταπληκτική ιστορία της ηρωίδας, που ξέροντας επιπλέον ότι η ιστορία αυτή είναι πραγματική, σε μαγνητίζει και σε φτάνει μέχρι το τέλος χωρίς να το καταλάβεις.
Αν κάποιος το έχει διαβάσει, ευχαρίστως να το συζητήσουμε, αν όχι διαβάστε το! Το βιβλίο είναι :
Αθηνά - Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη.
Κώστας Καρακάσης.
Βρήκα την απάντηση!!!
Λίγο πιο κάτω, στην ανάρτηση "Και τώρα;" στις 14/5/2008 ρωτούσα με απόγνωση : Τι κάνεις τότε; Συνεχίζεις με το άγχος και την πίεση γιατί η εργασιακή αβεβαιότητα σε τρομάζει;
Η απάντηση είναι : όχι!
Ή καλύτερα : ΟΧΙ!!!
Δεν αξίζει να υπομένεις την καθημερινή καταπίεση και το ρουτινιασμένο άγχος για να βγάζει κάποιος λεφτά από σένα χωρίς να αναγνωρίζει τίποτα και από πάνω να σου μεταβιβάζει ευθύνες για ότι στραβό συμβαίνει!
Γι' αυτό και παραιτήθηκα!
Ή μάλλον κάτι καλύτερο! Άρχισα να του γυρνάω πίσω το μπαλάκι, να του τονίζω τις ευθύνες και τα λάθη του και να έρθουμε σε ρήξη από την οποία προήλθε η απόλυσή μου. (Σιγά μου του χάριζα την αποζημίωση!)
Οι αφορμές της παραίτησης πολλές και δεν αξίζει να τις αναφέρω γιατί δεν θα γίνουν αντιληπτές.
Ένα, όμως, θα πω: Το πρώην αφεντικό μου δημοσίευσε ισολογισμό την περασμένη χρονιά 58.000.000 €. Τον τελευταίο μήνα μου κράτησε 100 € από το μισθό μου γιατί τα τηλέφωνα που έκανα,λέει, ήταν περισσότερα από τις δωρεάν ώρες ομιλίας του εταιρικού πακέτου που έχει!
Άντε γεια!
Έξω από το παράθυρό μου βρίσκεται ένα γέρικο έλατο. Το θυμάμαι από τότε που ήταν γερό και δυνατό και που με τη σκιά του και την όμορφη κορμοστασιά του στόλιζε όλη την αυλή. Το έλατο αυτό έριξε τους καρπούς του στο έδαφος, απ’ όπου βγήκαν άλλα δυο έλατα τα οποία προστάτευε από το κρύο και το χιόνι μέχρις ότου μπορέσουν και αυτά από μόνα τους να σταθούν στις ρίζες τους, να μεγαλώσουν και να κάνουν την δικιά τους ελατοοικογένεια.
Το μεγάλο έλατο με τα χρόνια άρχισε να γερνάει. Τα κλαδιά του να γίνονται αδύναμα, το φύλλωμά του να αραιώνει και ο κορμός του να καμπουριάζει. Δεν το πείραζε όμως, έτσι είναι ο νόμος της φύσης. Το μόνο που το ένοιαζε ήταν να βλέπει τα παιδιά και τα εγγόνια έλατα υγιή και ευτυχισμένα. Τα εγγόνια που τα αγαπούσε δυο φορές σαν τα παιδιά του. Που τα μεγάλωσε με τρυφερότητα, που τα έσφιγγε στην αγκαλιά του όταν κρύωναν, που τα νανούριζε όταν δεν κοιμόντουσαν, που τα τάιζε όταν πεινούσαν.
Μου άρεσε να κοιτάζω το γέρικο έλατο γιατί μου θύμιζε την παιδική μου ηλικία.
Γιατί σε κάθε εικόνα, σε κάθε μυρωδιά εκείνων των χρόνων, το έλατο αυτό ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου. Ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου.
Πολύ αγαπημένο και πολύ όμορφο.
Την Παρασκευή το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι. Ήταν η φωνή της μητέρας μου. Τρεμάμενη και λυπημένη. Άνοιξε το παράθυρο και το έλατο δεν στέκονταν πλέον όρθιο.
Είχε πεθάνει.
Την Παρασκευή το βράδυ οι έγχρωμες και χαρούμενες εικόνες της παιδικής μου ηλικίας έγιναν ξαφνικά ασπρόμαυρες και θλιμμένες. Ένα παράξενο πράγμα! Τα πράγματα που αναπολείς με χαρά και ευτυχία, ξαφνικά τα ίδια πράγματα να τα σκέφτεσαι και να γεμίζουν τα μάτια σου με δάκρια θλίψης και νοσταλγίας.
Την Παρασκευή το βράδυ πέθανε η αγαπημένη μου γιαγιά. Αυτή που με μεγάλωσε σαν παιδί της.
Που μου έκανε όλα τα χατίρια. Που τα καλοκαίρια στο χωριό κοντά της δεν θα τα άλλαζα με κανένα μέρος στον κόσμο και θα έδινα τα πάντα να τα ξαναζούσα.
Η γιαγιά μου ήταν ο πιο ανοιχτόκαρδος, αισιόδοξος και υπομονετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ήταν ένας άγιος και έτσι θα τη θυμάμαι πάντα.
Σ’ αγαπώ πολύ…
Είναι πραγματικά μεγάλη τύχη το να κάνει κάποιος το χόμπι του επάγγελμα. Ή τουλάχιστον να κάνει κάτι δικό του και μέσα από τη δημιουργία της δουλειάς του να ολοκληρώνεται σαν άνθρωπος.
Τις περισσότερες φορές, όμως, η δουλειά είναι το μέσο για να κερδίζεις χρήματα, χωρίς να σε εκφράζει και χωρίς να σε ευχαριστεί. Το άγχος της καθημερινής τριβής, τα νούμερα που δεν έρχονται, τα παράπονα και οι γκρίνιες του αφεντικού, σε οδηγούν σε αδιέξοδο.
Επιπροσθέτως, καθώς μεγαλώνεις, οι ανάγκες αυξάνονται και οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν.
Και έτσι, φθάνεις σε ένα σημείο, να βλέπεις τη δουλειά σαν βάσανο και η απόδοσή σου να πέφτει.
Τι κάνεις τότε; Συνεχίζεις με το άγχος και την πίεση γιατί η εργασιακή αβεβαιότητα σε τρομάζει;
Ή παίρνεις το ρίσκο και ξεκινάς κάτι δικό σου από το μηδεν αλλά χωρίς τα στάνταρ του μισθού σου;
Συγχρόνως, όσο το σκέφτεσαι, τα παράπονα του αφεντικού για την πτώση της αποτελεσματικότητας συνεχίζονται...
Αυτό το "θα τα πούμε" στην ουσία του είναι από τις πιο μελαγχολικές φράσεις της ζωής μας. Μιας ζωής που σε καταπίνει στους ρυθμούς της καθημερινά, σε παίρνει το πρωί από το κρεβάτι, σε στροβιλίζει, σε υπνοτίζει, σου παίρνει τις ώρες και τις στιγμές και σε ξαναρίχνει στο κρεβάτι για να σε ξαναπάρει την επόμενη μέρα. Ένας καφές, ένα τσιγάρο, ένας φίλος, μια ώρα με τον σύντροφό σου μοίαζουν με πυγολαμπίδες στο σκοτάδι, που ευτύχώς υπάρχουν και αυτές και σου ξαναγεμίζουν τις μπαταρίες.
Και εκεί που είσαι απορροφημένος και τρέχεις να τα προλάβεις όλα, ξάφνου συναντάς ένα γνωστό σου, κοντοστέκεσαι, τον χαιρετάς και κλείνεις την ολιγόλεπτη κουβέντα με ένα ξερό, ανούσιο "θα τα πούμε, να κανονίσουμε να βρεθούμε κάποια στιγμή".
Την αμέσως επόμενη στιγμή ξέρεις πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί παρά μόνο τυχαία και πως τελικά αν αυτό το ''θα τα πούμε'' είχε μορφή θα ήταν σαν αυτά τα δώρα γάμου που τα σιχαίνεσαι, δεν μπορείς να τα αλλάξεις, τα δίνεις σε κάποιον άλλον που παντρεύεται και αυτός με τη σειρά του κάπου αλλόυ και πάει λέγοντας, έτσι για να βγούνε όλοι από την υποχρέωση.
Μπορεί να φταίει το ότι βρέχει και μου χάλασε τη διάθεση. Μπορεί να με έποιασαν τα υπαρξιακά μου. Συγχωράτε με!
Χρόνια πολλά σε όλους!
Χωρίς "θα τα πούμε"! Όχι άλλα "θα τα πούμε"! Τέρμα! Φτάνει πια!.....
Κάποτε, η γυναίκα ενός άραβα, όταν αυτός την χαστούκισε, πήγε να παραπονεθεί στον πατέρα της ζητώντας εκδίκηση.
"Προσβολή στην προσβολή πατέρα!", του είπε.
"Που σε χαστούκισε παιδί μου;" ρώτησε ο πατέρας.
"Στο αριστερό μάγουλο!"
Τότε ο γέρος τής έδωσε ένα χαστούκι στο δεξιό της μάγουλο, λέγοντάς της:
"Ελπίζω να ικανοποιήθηκες τώρα. Τράβα για τον άντρα σου και πες του πως, αν εκείνος βάρεσε την κόρη μου, εγώ βάρεσα τη γυναίκα του!".
Διαφθορά, υπεξαίρεση, εκβιασμός, ξέπλυμα, υπονόμευση, συμμορία, διαπλοκή, ασυδοσία, υπόθαλψη, διαρροή, εξαναγκασμός, υποκρισία, …
Μια φωτογραφία ενός καμένου τοπίου από τις πρόσφατες πυρκαγιές δένει απόλυτα με το σκηνικό.
Πλέον για να διαμαρτυρηθείς χρειάζεται να επιδείξεις ταυτότητα. Για να πάρεις πρέπει πρώτα να δώσεις. Για να είσαι κάποιος πρέπει να ανήκεις στο σύστημα. Να ξέρεις τους κανόνες του παιχνιδιού τους και να παίζεις με τη μπάλα τους.
ΟΧΙ! Βαρέθηκα να ανακαλύπτω κακούς και να υποψιάζομαι τους καλούς.
Ας ανάψει κάποιος τα φώτα!
Αδέρφια bloggers καλώς σας ξαναβρίσκω!
Ευχαριστώ για την υπομονή σας και τα καλά σας λόγια. Άλλαξαν αρκετά πράγματα στη ζωή μου αλλά η αίσθηση του να σας γράφω παραμένει η ίδια!
Παντρεύτηκα και όλα πήγαν υπέροχα. Πιο καλά απ’ ότι περίμενα. Έγινε φοβερό πάρτι που κράτησε ως τις 4 το πρωί. Είχα πολύ λίγα πράγματα να κάνω βέβαια σε σχέση με τη γυναίκα μου (πολύ περίεργο μου ακούγεται το «η γυναίκα μου») αλλά αυτό που με ανέβασε πολύ εκείνη τη μέρα ήταν το κουστούμι μου –ήταν ένα άπαιχτο ΝΑ- και το ότι ήπια δυο famous πριν την εκκλησία και άλλα δυο πριν το κέντρο. Μου έφυγε όλο το άγχος και η κούραση και τα έδωσα όλα.
Την επόμενη μέρα το μεσημέρι φύγαμε αφού πετούσαμε για Παρίσι, όπου κάναμε πρωτοχρονιά κάτω από τον πύργο του Άιφελ. Πανέμορφη εμπειρία και ακόμα πιο όμορφο το Παρίσι στολισμένο χριστουγεννιάτικα. Μείναμε μια εβδομάδα και όλα θα ήταν απλώς υπέροχα αν δεν πηγαίναμε Disneyland. Καταπληκτική εμπειρία!!! Λες και στην είσοδο εκτός από λεφτά δίνεις και καμιά εικοσαριά χρόνια να στα κρατήσουν μέχρι να ξαναβγείς. Γίνεσαι παιδί και ζεις ένα παραμύθι. Θες να τα δεις και να τα δοκιμάσεις όλα. Να παίξεις, να γελάσεις, να ονειρευτείς.
Γυρνώντας Ελλάδα μας περίμενε ένα άδειο σπίτι, στο οποίο έπρεπε να μπουν τα πάντα. Από κούπες του καφέ έως έπιπλα και ηλεκτρικά είδη. Τσεκάραμε τη λίστα γάμου, τα λεφτά, τα δώρα και αρχίσαμε να τρέχουμε για να πάρουμε τα βασικά τουλάχιστον ώστε να μείνουμε επιτέλους μαζί. Τα «βασικά» βέβαια έχουν διττή ερμηνεία. Βασικά για μένα είναι η τηλεόραση, ο υπολογιστής, το στερεοφωνικό, ο καναπές, ενώ για τη δικιά μου «βασικά» είναι η ηλεκτρική σκούπα, το τηλέφωνο, το πλυντήριο πιάτων και το τραπεζάκι μέσης (μετά έμαθα ότι είναι το τραπέζι του καθιστικού).
Anyway, τα βρήκαμε και σήμερα το σπίτι είναι σχεδόν έτοιμο. Παρεμπιπτόντως, (ά! Ωραία λέξη, έχει και το μπιπ έτοιμο μέσα!), παρε-μπιπ –τόντως λοιπών, έπιασα για πρώτη φορά black & decker στη ζωή μου, έμαθα ποιες είναι οι ξυλόβιδες και οι νοβοπανόβιδες, τα ούπατ και τα 6άρια τρυπάνια. Αγόρασα μόνος μου runner για το τραπέζι της τραπεζαρίας, ποτήρια νερού και ουισκιού και πολλά άλλα που τα έβλεπε η μάνα μου και κουνούσε το κεφάλι της κατά τις 90΄μοίρες από καμάρι και τις άλλες 90΄από παράπονο.
Είναι υπέροχη η αίσθηση να έχεις δικά σου πράγματα, να σου ανήκουν και να τα φροντίζεις. Υπάρχουν βέβαια, και προβλήματα. Κυρίως στην ερμηνεία των όρων καθαριότητα, χώρος μου, τηλεκοντρόλ, θέση στον καναπέ, κ.α. αλλά είναι πταίσματα.
Αγαπητοί μου bloggers, έχουν αλλάξει κάποιες συνήθειές μου, κάποιες προτεραιότητες αλλά κυρίως οι ψυχολογία μου. Είναι πολύ καλά και το χαίρομαι!
Άντε και στα δικά σας οι λεύτεροι!!!
Τα ξαναλέμε σύντομα …, πάω να περάσω τα φωτιστικά.
